Wat is VeChain?

Technisch: proof-of-authority

VeChain was een van de vroegere cryptocurrencies, maar hield niet vast aan het consensus-model van Bitcoin. In plaats daarvan koos het team voor proof-of-authority: een protocol waarin de identiteit van een geverifieerde node geldt als ‘stake’ voor de transactie. Dat betekent dat individuele nodes moeten aantonen wie ze zijn, voordat ze mogen meebeslissen bij het goed- of afkeuren van transacties. Dat druist in tegen het concept van Bitcoin, waar anonimiteit een kernbegrip is, maar dat zal de meeste grote bedrijven niet veel interesseren. Vaak zullen ze het zelfs fijn vinden om te weten wie wie is binnen het netwerk.

Hoewel VeChain op een volledig eigen blockchain draait, is het toch goed om de invloed van Ethereum op het netwerk te benadrukken. Bij het ontwerpen van de chain werd namelijk flink inspiratie opgedaan bij Ethereum. Daardoor is VET weliswaar gemaakt op een andere blockchain, maar is het tóch een ERC20-token. Wel een speciaal geval, want door de aanpassingen en de autonome blockchain kan je VET in meerdere soorten wallets bewaren. Verdere technische details besparen we je. Ook kreeg de chain een tweede token voor de afhandeling van transacties: VTHO. Als je VET-tokens overmaakt naar een ander adres, of een nieuwe data-update toevoegt aan de chain, dan betaal je de kosten daarvan in VTHO. Je verdient die tokens automatisch als je VET in je wallet hebt.

Met het ontwerp op basis van proof-of-authority kan de VeChainThor-blockchain transacties snel verwerken en daarbij minimale transactiekosten rekenen. Op die manier is het netwerk schaalbaar en is het tevens mogelijk om de oorzaak te vinden als het verificatieproces niet goed verloopt. Als Renault bijvoorbeeld een node draait op het netwerk en ongeldige transacties goedkeurt, dan kunnen andere nodes Renault daar direct op aanspreken. De VeChain Foundation zou zelfs kunnen kiezen om het bedrijf in zo’n geval de validator-status te ontnemen.

VeChain is een van de weinige bekende projecten die dit consensus-model hanteert.

Nooit meer nep

We hadden het al even over het verifiëren van de echtheid van producten. Dat is niet alleen de reden dat Sunny Lu het concept van VeChain bedacht, maar ook de specialiteit van de huidige blockchain. Met de diensten van VeChain kan je namelijk de logistieke levensloop van een product, onderdeel, of grondstof monitoren. Je kan dus de hele historie terugkijken en zien hoe het product de weg van producent tot consument heeft afgelegd.

Versimpelt voorbeeld: “Dat werkt als volgt. In de tas zit een labeltje met een zogenaamde NFC-chip, die communiceert met je telefoon of een ander mobiel apparaat. Als je het label scant kan je daardoor bevestigen dat de tas op jouw locatie is aangekomen. Die informatie kan dan op de blockchain, om de volgende stap aan het levenspad toe te voegen. Je kan met de informatie van de NFC-chip ook inzien welke unieke tag jouw product heeft, en dus de levensloop van jouw specifieke item terugkijken.”

We hebben het hier over een NFC-chip, maar het systeem werkt net zo goed met een QR-code of een RFID-tracker. Bij sommige trackers is het bereik behoorlijk groot, waardoor het updaten van de data zelfs volautomatisch kan gebeuren met sensoren (bijvoorbeeld in een logistiekhal). Het is in ieder geval nodig om een fysiek kenmerk mee te geven aan het item, zodat het logistieke pad altijd in beeld blijft.

De technologie is, zoals genoemd, heel handig als je bijvoorbeeld handtassen van €3.000 verkoopt. Als winkelier kan je altijd checken of jouw tassen authentiek zijn op basis van het label. Maar als consument is het voordeel nog groter: je kan altijd checken of jouw product authentiek is – ongeacht van wie je het koopt – en je kan daarbij vertrouwen op decentraal bewaakte data. Hoef je die Marktplaats-verkoper niet langer op zijn 5-sterrenreviews te vertrouwen.

Nog een voorbeeldje uit de praktijk: de Franse president Macron at ooit een VeChain-geverifieerd biefstukje met zijn Chinese collega Xi Jinping tijdens een staatsbezoek. Lekker hoor.

Bovenstaand voorbeelden zijn wat onbeduidend, maar het probleem van namaakgoederen is in werkelijkheid ontzettend groot. Naar schatting kost het namaak-probleem de wereldeconomie jaarlijks honderden miljarden dollars. Dat heeft te maken met verspilde uitgaven aan inkoop van namaakspullen, maar ook met imagoschade door de verkoop van slechte kwaliteit als gevolg van namaak. Bovendien proberen bedrijven ook nu al zelf hun toevoer te monitoren, wat een duur en inefficiënt proces is. Het is dus te stellen dat VET veel toegevoegde waarde kan hebben voor (grote) bedrijven en consumenten.